Een bundel intieme gedichten waarin de lezer meegenomen wordt in de zoekende pogingen van de dichter zich te verhouden tot een mogelijk vaderschap, sterfelijkheid, de liefde en zijn gebreken. Neergezet in vloeiende, klankrijke regels die soms spreken als gebeden, soms als pijnlijke biecht. Hoewel diep persoonlijk van aard, strekken deze gedichten hun armen uit naar alle mensen. Naar onze vreugde en kwetsbaarheden.
Aan wie, deze offers verschijnt op 3 juni.
Aan wie, deze offers is een bundel over liefde in de minst banale zin. Liefde als de mogelijkheid iets door te geven maar ook als de mogelijkheid alles te verliezen in het verlangen alles te willen geven. ... Daniël Vis heeft prachtige, precieze gedichten geschreven met een beeldtaal, duidelijk beïnvloed door de groten uit de Braziliaanse literatuur, dichtkunst en muziek.Benjamin De Roover, Linnaeus Boekhandel
Een man met een kinderwens. Is daar veel literatuur over? Niet dat ik weet. Het ontroert me en neemt me in voor deze dichter en voor wat er komen gaat op de pagina’s die volgen. ... [D]eze sierlijke, intrigerende en zeer persoonlijke bundel onttrekt zich aan het al te particuliere en knoopt moeiteloos aan op diepere lagen die in elk van ons schuilen, geërfd van de generaties die ons voorgingen. Verlangens die het individu te boven gaan, existentiële twijfel en wanhoop die van alle tijden zijn. Terwijl de intimiteit in sommige regels weer zó dichtbij is dat je er bijna niet naar durft te kijken ... Hoe hij het klaarspeelt zoveel zeggingskracht aan deze schijnbaar eenvoudige verzen mee te geven? Wie weet wil er ooit een neerlandicus zijn of haar tanden op stukbijten. Niet dat dit nodig is om ervan te kunnen genieten. Want wat een rijkdom, wat een geschenk.Jac Janssen, Meander
Deze elegische gedichten verlangen ernaar tussen moeder (die overleed) en kind (dat er niet komt) in te liggen, maar zitten ook vol liefde voor de levenden.Jonathan Griffioen, dichter van Abnormale kinderen
De poëzie van Daniël Vis ontroert me diep. ‘Ik zoek een oppervlakte / die niet spiegelt, maar een doorgang biedt’, het verlangen naar ‘dit beeld, dit dier, van / slijm en bloed en haren’ met de naam als ‘het meest tastbare woord’ en die enige aanwezig-stelling: ‘Vergeef ons, we hebben aan iedereen je naam verteld’Maria van Daalen, dichteres en schrijfster